Pozytywne postawy cechują się koncentracją na przyszłości, własnych planach, dodatnią oceną własnej osoby i innych, wiarą w możliwość pokonywania trudności, nadzieją i optymizmem. Postawa pozytywna sprzyja nadawaniu większego znaczenia faktom korzystnym dla jednostki i nie wyolbrzymianiu faktów negatywnych, trudności. Nie decyduje ona o rozwiązywaniu różnych problemów, o podjęciu dojrzałych decyzji, umożliwia jednak podjęcie trudnych problemów i decyzji, pozwala na dostrzeganie możliwości pozytywnych rozstrzygnięć. Postawa pozytywna może kompensować braki w umiejętnościach i uzdolnieniach i neutralizować funkcjonowanie negatywnych cech charakteru i temperamentu, np. egoizmu, impulsywności. Psycholog społeczny Ch. S. Carver podkreśla, że optymizm jako jeden z wewnętrznych zasobów jednostki odgrywa ważną rolę w wielu dziedzinach jej życia i zachowania, szczególnie w warunkach, gdy napotyka on trudności. Optymizm podnosi dobre samopoczucie, wiarę w siebie, oddziałuje na tworzenie się pozytywnych oczekiwań i na efektywność działań. Z wielu badań eksperymentalnych wynika wniosek, że na przykład osoby chore odznaczające się optymizmem szybciej regenerują się, że lepiej znoszą operacje oraz sam pobyt w szpitalu.
Doktor Martin E.P. Seligman w swojej książce „Optymistyczne dziecko – jak wychowywać dzieci, aby nauczyć je optymizmu i dawania sobie ze wszystkim rady”, daje do zrozumienia, że w gestii rodziców leży wzmocnienie i rozwój konstruktywnego nastawienia do życia. Podstawą metody doktora Seligmana jest spostrzeżenie, że każdy człowiek może rozwinąć poczucie wiary w siebie, jeśli będzie miał tylko dostatecznie dużo doświadczeń, które pokazują, że radzi sobie z niepowodzeniami.
Osoby, które wierzą w siebie, podnoszą się po niepowodzeniach. Stykając się z jakimś problemem próbują go rozwiązać, zamiast martwić się, że coś może się nie udać. Takie podejście prowadzić może zarówno do życiowego sukcesu jak i do rozwoju zdolności i talentów, które u innych pozostają w obszarze nieuaktywnionego potencjału.
U podstaw optymizmu i sukcesu życiowego leży wrodzona i wyuczona zaradność, podczas gdy esencją pesymizmu jest wyuczona bezradność. Optymizm jest podstawą zdrowia. Zdolność do traktowania niepowodzeń jako wyzwań i niezadręczanie się z ich powodów uznana została przez psychologów za podstawowy czynnik życiowego sukcesu. Najlepiej wiedzie się ludziom, którzy od dziecka żywią nadzieję, że pomimo porażek, niepowodzeń wszystko w ich życiu ułoży się dobrze. Dzięki niej są wytrwali i dążą do osiągania celów, spełniania marzeń i realizacji planów.

Źródło:
Martin E. P. Seligman  z Karen Reivich, Lisą Jaycox, Jane Gillham ; przeł. [z ang.] Andrzej Jankowski „Optymistyczne dziecko” Poznań, Media Rodzina of Poznań, 1997

Opracowała dla portalu społecznościowego Fakty.nl
Magdalena Gruszka.
pedagog, psychoterapeuta, coach.